மும்பை : இந்த வழக்கை விசாரித்த நீதிபதி மகேஷ் சோனக் தலைமையிலான அமர்வு, கோவா அரசு 26 ஆண்டுகள் பணியாற்றிய பெண்ணின் வாழ்வுரிமையும், கண்ணியத்தையும் மற்றும் மனித உரிமையையும் மீறியுள்ளது என்று தீர்ப்பளித்தது.
64 வயது மூதாட்டி தனது மனித உரிமைகளை மீறி, இரண்டரை தசாப்தங்களாக தனது சேவையை முறைப்படுத்தாமல் பணிபுரிந்ததற்காக 5 லட்சம் ரூபாயை இழப்பீடாக வழங்குமாறு கோவா மாநில அரசுக்கு மும்பை உயர் நீதிமன்றத்தின் கோவா அமர்வு சமீபத்தில் உத்தரவிட்டது. [Joaquina Gomes E Colaco vs State of Goa].
நீதிபதிகள் மகேஷ் சோனக் மற்றும் பாரத் தேஷ்பாண்டே ஆகியோர் அடங்கிய அமர்வு, அந்த பெண் தனது 38 வயதில் கோவாவில் உள்ள மார்கோவில் வணிக வரி ஆணையரின் அலுவலகங்கள் மற்றும் கழிப்பறைகளை துடைத்து சுத்தம் செய்யும் பணியில் ஈடுபட்டு 63 வயது வரை தொடர்ந்து பணியாற்றினார்.
“மனுதாரர் சூழ்நிலையையும், பேரம் பேசும் சக்தியில் வெளிப்படையான ஏற்றத்தாழ்வுகளையும் பயன்படுத்தி, அரசு இரண்டரை தசாப்தங்களாக அவளை சுரண்டியதை நாங்கள் உணர்கிறோம். எனவே, முறைப்படுத்துதலுக்கான எந்த நிவாரணமும் அவருக்கு வழங்கப்படவில்லை. இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவுகள் 14, 21 மற்றும் 23 ன் கீழ் அவரது உரிமைகளை மீறியதற்காக அரசு அவளுக்கு இழப்பீடு வழங்க வேண்டிய பொருத்தமான வழக்கு இது என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம்,” என்று அமர்வு தனது உத்தரவில் கூறியது.
வயது முதிர்வு காரணமாக தனது பணியை நிறுத்துமாறு மனுதாரர் விண்ணப்பித்திருந்தார். ஓய்வுக்குப் பிந்தைய சில சலுகைகளை வழங்குமாறு அதிகாரிகளிடம் முறையீடு செய்திருந்தார். இருப்பினும், 2018 டிசம்பரில், அவரது 26 ஆண்டுகால சேவை ஒப்பந்தம் அல்ல அல்லது அவர் பெயரளவிலான மஸ்டர் ரோல் (NMR) ஊழியர் என்ற அடிப்படையில் நிராகரிக்கப்பட்டது.
வழக்கின் உண்மைகளைக் குறிப்பிட்ட அமர்வு, மனுதாரரிடம் தன்னிச்சையான முறையில் நடத்தப்படக்கூடாது என்ற உரிமையையும், வாழ்வதற்கான உரிமை மற்றும் கண்ணியத்தையும் அரசு மீறியுள்ளது என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது.
“மனுதாரரின் மனித உரிமைகளை மாநில அரசு மீறியுள்ளது. இந்த அனைத்து சுரண்டலுக்கும், அரசு அவருக்கு இழப்பீடு வழங்க வேண்டும், இருப்பினும் அவரது சேவைகளை முறைப்படுத்துவதற்கான நிவாரணத்தை அவருக்கு வழங்க முடியாது,” என்று அமர்வு கருத்து தெரிவித்துள்ளது.
அமர்வு தனது உத்தரவில், பீப்பிள்ஸ் யூனியன் ஃபார் டெமாக்ரடிக் ரைட்ஸ் vs. யூனியன் ஆப் இந்தியா என்ற உச்ச நீதிமன்றத்தின் அவதானிப்புகளை குறிப்பிட்டது. அதில், தனக்குத் தெரிந்தால் குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை விட குறைவான ஊதியத்திற்கு யாரும் விருப்பத்துடன் உழைப்பையோ அல்லது சேவையையோ வழங்க மாட்டார்கள் என்று தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது. சட்டத்தின் கீழ், அவர் வழங்கிய உழைப்பு அல்லது சேவைக்கான குறைந்தபட்ச ஊதியத்தைப் பெற அவர் தகுதியுடையவர்.
“ஒருவர் பசி அல்லது பட்டினியால் அவதிப்படுகையில், நோயை எதிர்த்துப் போராடவோ அல்லது தனது மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுக்கு உணவளிக்கவோ அல்லது அவர்களின் நிர்வாணத்தை மறைக்கவோ கூட அவருக்கு ஆதாரங்கள் இல்லாத நிலையில், கடுமையான வறுமை அவரது முதுகை உடைத்து, ஆதரவற்ற நிலைக்கு தள்ளியது. விரக்தி மற்றும் அவரது வறுமையின் கொடுமையைப் போக்க வேறு எந்த வேலையும் கிடைக்காத நிலையில், அவருக்கு வழங்கப்படும் ஊதியம் குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை விட குறைவாக இருந்தாலும், அவர் தனக்கு கிடைத்த எந்த வேலையையும் ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை” என்று அமர்வு குறிப்பிட்டது.
எனவே, அரசு இவ்வழக்கில் மனுதாரருக்கு ரூபாய் 5 லட்சம் இழப்பீடு வழங்க வேண்டுமென்று நீதிபதிகள் உத்தரவிட்டனர்.
